Collectieve architectuur
In tijden van toenemende verstedelijking, woondruk en ecologische urgentie is het collectieve geen luxe, maar een noodzakelijke ontwerpstrategie. Duurzaam bouwen is collectief denken.
Gestapeld wonen mét private tuin. Collectief casco, individuele beleving.
Samen wonen rond een collectief erf maakt ruimte voor méér natuur en landschap.
Verdichten door te delen: de tuin als collectieve plek.
Collectiviteit zit in de marge. Ingangen, trappenhuizen, gedeelde tuinen, daken, gangen en entrees zijn plekken van ontmoeting, toe-eigening en vertraging.
Koer, trap, fietsenstalling: collectieve ruggengraat tussen straat en woning.
Een trapoverloop wordt fietsatelier: collectiviteit als vanzelfsprekendheid.
Overmaat en trap maken van schoolse gangen een ontmoetings- en toonplek.
Ruimte maken is ruimte laten: voor groei, voor verschil, voor toekomst. Ze laat ruimte voor interpretatie, voor verandering, voor eigenaarschap.
Een wintertuin verbindt leefruimte en tuin, vandaag door zusters gebruikt, morgen inzetbaar voor zorg.
Een nieuw atrium fungeert als centrale hub met zicht op gedeelde vergaderruimtes: genereus in ruimte, eenvoudig in gebruik.
Cohousing voor 60+. Flexibele flats rond gedeelde ruimte: 1 of 2 kamers, 1 of 2 bewoners – aangepast aan het leven.
Een goede plattegrond organiseert nabijheid en respecteert afstand. Niet als compromis, maar als ruimtelijke intelligentie.
Voordeuren geven uit op een collectief hofje. De private tuin richt zich naar achteren, weg van het rumoer.
Private buitenkamer filtert tussen collectief en privé.
Golvende terrassen richten zich op de stad; aan de tuinzijde heerst afstand en discretie.
Golvende terrassen richten zich op de stad; aan de tuinzijde heerst afstand en discretie.